dr. Rianne Reijs, jeugdarts en columniste dewijkin.nl

High school sweethearts waren ze, in lang vervlogen tijden. Drie kinderen en een crisis verder zijn ze twee alleenstaande ouders die hun ouderschap zo goed mogelijk vormgeven ondanks alle andere sores. De sores zijn zo groot dat de thuiszorg zich begon af te vragen of ‘zo goed mogelijk’ ook ‘goed genoeg’ is.

Een zoveelste ronde tafel bijeenkomst met de thuiszorg, jeugdgezondheidszorg, kinderpsychiatrische zorg (maal twee), bewindvoerder, sociale zaken en ouders. Het is een prachtig, want levensecht, schouwspel. Om voor mij onduidelijke redenen valt de een tegen de ander uit. Iedereen is stil, behalve de ouders. Ze roepen, huilen, staan op en gaan toch weer zitten. Ze vallen elkaar niet af, het is geen ruzie met elkaar. Het is ruzie met de situatie. Ze zijn niet uit elkaar omdat ze niet meer samen willen. Het gaat niet samen, dat is het. De een helpt de ander waar ie kan. Maar het wordt ook steeds wel weer duidelijk waarom het samen niet gaat.

We bespreken dit, want ook met veel liefde voor elkaar is zoveel tumult niet goed voor de kinderen. Niet goed voor de ouders. We zoeken naar mogelijkheden om elkaar meer los te laten zonder elkaar te laten vallen. En wat ben ik geraakt door de relatie die ik zie.

Dan zegt de meneer van sociale zaken: “Eigenlijk wordt hier een huishouden gevoerd op twee adressen, met behoud van uitkering. Dat kan niet”.

Zoiets zegt ie in ieder geval, ik begrijp het niet precies. Maar het komt erop neer dat één van beiden een uitkering ontvangt en het niet de bedoeling is dat de maatschappij betaalt voor het uit elkaar kunnen wonen van twee ouders die eigenlijk nog een soort van samen lijken te zijn.

Ik snap het. En ook niet.

Wat deze ouders doen, samen ouders zijn en elkaar helpen als goede burgers, is wat ik eigenlijk wil dat alle ouders doen. Of ze nou bij elkaar wonen of niet. Een aanzienlijk deel van mijn werk gaat over de gevolgen van ouders die dit niet doen. Zelfs als ze niet gescheiden zijn. Dus ik snap wat hij zegt over geld. Maar het klopt niet met wat ik wil voor de samenleving.

dr. Rianne Reijs is jeugdarts en aankomend arts Maatschappij en Gezondheid, werkzaam in een Centrum voor Jeugd en Gezin te Maastricht. Daarnaast is zij blogger. Zij verzorgt maandelijks een column voor dewijkin.nl vanuit haar perspectief als jeugdarts binnen een CJG.

Interessant artikel? Blijf op de hoogte door u aan te melden voor onze gratis nieuwsbrief.